وَمَرۡيَمَ ٱبۡنَتَ عِمۡرَٰنَ ٱلَّتِيٓ أَحۡصَنَتۡ فَرۡجَهَا فَنَفَخۡنَا فِيهِ مِن رُّوحِنَا وَصَدَّقَتۡ بِكَلِمَٰتِ رَبِّهَا وَكُتُبِهِۦوَكَانَتۡ مِنَ ٱلۡقَٰنِتِينَ
الطاجيكية | Тоҷикӣ
12) Ва Аллоҳ (ҷалла ҷалолуҳу) барои мӯъминон қиссаи Марям бинти Имронро, ки фарҷашро аз зино нигоҳ дошт, масал зада аст. Пас Ӯ Ҷибрилро амр кард, ки дар гиребони пероҳанаш аз рӯҳи мутааллиқ ба Худо бидамад ва Марям бо қудрати илоҳӣ бидуни шавҳар ҳомила гашт ва дастуроти Парвардигораш ва китобҳои ба Паёмбарон фуруд овардаашро тасдиқ кард ва Марям аз фармонбардорони Аллоҳ (ҷалла ҷалолуҳу) буд.