وَبِكُفۡرِهِمۡ وَقَوۡلِهِمۡ عَلَىٰ مَرۡيَمَ بُهۡتَٰنًا عَظِيمٗا
الطاجيكية | Тоҷикӣ
156) Ва Мо инчунин онҳоро ба сабаби он ки кофир шуданд ва Марям (алайҳис салом)-ро бо дурӯғу бӯҳтон ба зинокорӣ тӯҳмат заданд, аз раҳмати Худ дур сохтем.
يَـٰٓأَهۡلَ ٱلۡكِتَٰبِ لَا تَغۡلُواْ فِي دِينِكُمۡ وَلَا تَقُولُواْ عَلَى ٱللَّهِ إِلَّا ٱلۡحَقَّۚ إِنَّمَا ٱلۡمَسِيحُ عِيسَى ٱبۡنُ مَرۡيَمَ رَسُولُٱللَّهِ وَكَلِمَتُهُۥٓ أَلۡقَىٰهَآ إِلَىٰ مَرۡيَمَ وَرُوحٞ مِّنۡهُۖ فَـَٔامِنُواْ بِٱللَّهِ وَرُسُلِهِۦۖ وَلَا تَقُولُواْ ثَلَٰثَةٌۚ ٱنتَهُواْ خَيۡرٗا لَّكُمۡۚ إِنَّمَاٱللَّهُ إِلَٰهٞ وَٰحِدٞۖ سُبۡحَٰنَهُۥٓ أَن يَكُونَ لَهُۥ وَلَدٞۘ لَّهُۥ مَا فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَمَا فِي ٱلۡأَرۡضِۗ وَكَفَىٰ بِٱللَّهِ وَكِيلٗا
الطاجيكية | Тоҷикӣ
171) Эй Паёмбар, ба насорои аҳли Инҷил бигӯ: “Дар дини хеш аз ҳад нагузаред ва оиди Исои Масеҳ (алайҳис салом) дар ҳаққи Аллоҳ (ҷалла ҷалолуҳу) ҷуз ҳақ чизе нагӯед. Бешак, Масеҳи Исои писари Марям расули Аллоҳ (ҷалла ҷалолуҳу) буд, Аллоҳ (ҷалла ҷалолуҳу) ӯро ҳамроҳи ҳақ фиристод, ӯро бо калимаи Хеш, ки Ҷабраилро бо он ба сӯи Марям равон сохт, халқ кард, он калима қавли “Ҳаст шав“-и Аллоҳ (ҷалла ҷалолуҳу) буд ва баъди он Исои писари Марям ба вуҷуд омад ва он калима нафхаи Аллоҳ (ҷалла ҷалолуҳу) буд, ки Ҷабраил (алайҳис салом) онро бо амри Ӯ дамид. Пас, ба Аллоҳ (ҷалла ҷалолуҳу) ва тамоми паёмбаронаш, бидуни он ки онҳоро аз ҳам ҷудо намоед, имон оред. Ва “Се адад маъбуд аст” нагӯед. Аз ин сухани дурӯғи беасос худдорӣ кунед, ин бароятон дар дунёву охират беҳтар аст. Ба дурусти ки Аллоҳ (ҷалла ҷалолуҳу) Маъбуди ягона буда, аз доштани шарик ва фарзанд пок аст, зеро Ӯ ба ҳеҷ чиз ниёз надорад. Он чи дар осмонҳову замин ва он чи дар байни он ду ҳаст, аз они Аллоҳ (ҷалла ҷалолуҳу) аст. Ва Аллоҳ (ҷалла ҷалолуҳу) ба сифати Корсози умури мавҷудоти осмонҳову замин басанда аст.”